حضرت آیت الله حق شناس

برای ما چشم روشنی چه آورده ای؟ (سوال بعد از مرگ)

بعد از رفتن از این دنیا، اولین سوالی که از شما می شود، این است که ای بنده ی من! با امانت های من چه کردی؟ “عبدی ماذا صنعت فی امانتی؟".
سوال می شود که برای ما چشم روشنی چه آورده ای؟
البته این را به همه نمی گویند، این را به اشخاصی که مجهز هستند، می گویند، همان کسانی که حضرت درباره ی آنها فرمود: “و اعد القری لیوم النازل به".
حضرت می فرمایند: “ان اثم سکن فی النار و الذی بعث محمدا بالحق". یعنی قسم به کسی که مرا مبعوث کرد، اگر به یادگیری مسائل دینتان و عمل به آن توجه نکنید و نادیده بگیرید، گرفتار آتش جهنم خواهید شد. ("و” در این عبارت برای قسم است و حضرت مبالغه نمی کند، داداش جون!)
در سوره ی انشقاق می فرماید که نامه ی عمل بعضی را از پشت سر به آنها می دهند. وقتی می پرسند: چرا؟ می گویند: برای اینکه شما احکام اسلامی را پشت سرتان انداختید، دنیا را در مقابل و آخرت را پشت سرتان قرار دادید.
اگر بخواهید بدانید که به عوالم اخرویه اقبال دارید یا ادبار، باید خودتان را به استاد عرضه کنید.
“یا بنی اجعل فی ایامک و لیالیک و ساعاتک نصیبا لک فی طلب العلم".
حضرت لقمان به فرزندش فرمود: فرزندم! در شبانه روز و ساعات خودت زمانی را هم برای طلب علم قرار بده. “فانک لن تجد له تضییعا مثل ترکه". اگر این ساعت را در شبانه روزت ترک بکنی، زیانکار خواهی بود، اصلا ما بازاء ندارد، آقا جان! اگر این ساعت طلب علم از دست تو رفت، دیگر نخواهی یافت.
هر کس هستی داداش جون! مبادا از تحصیل علم تقوی و یقین غفلت کنی. اگر به مرحله ی یقین نرسی، ممکن است آن لحظه ی آخر “خسر الدنیا و الاخره” از دنیا بروی. اگر به مرتبه ی یقین نرسیم، شیاطین در وقت جان دادن حاضر می شوند و ما را خاسر و خائف از دنیا می برند.

[ز ملک تا ملکوت ج3 ص 77- دروس اخلاق آیت الله حق شناس]