#دنیا تا کجا….

□●شاخصِ

دنیایی بودن و نبودن●□

□●وقتی من #دل از دنیا بیرون فرستاده باشم هر کاری در دنیا بکنم #الهی است، چه بخورم، چه بخوابم، چه بنشینم و چه دعوا کنم و فحش بدهم. 

□●و اگر دل از دنیا بیرون نکرده باشم، هر کاری بکنم #دنیایی است، چه نماز بخوانم روزه بگیرم و چه عرفان و کلام قدیم و جدید بگویم، همه اش به این دنیا بر می گردد.

□●این #بسط_وجودی من است که مرا از این #دنیا بیرون می برد.

□●«و صَحَبُوا الدُّنیا بِأبدَانٍ أروَاحُهَا مُعَلَّقَةً بِالمَحَل الأعلَی…»«۱»●□

□●با بدن هایی که دلهایشان به این دنیا #تعلق نداشت، مصاحب دنیا بودند، نه اینکه از این دنیا #غافل بودند بلکه از این دنیا #گسترده_تر شده بودند.

۱- #نهج_البلاغه، حکمت ۱۴۷

#استاد_علی_صفائی